خبر ويژه
بله قطعنامه كم نظير است اما براي تهديد امنيت ملي 14 مرداد -94
بله قطعنامه كم نظير است اما براي تهديد امنيت ملي 14 مرداد -94
رله کردن موضع گیری روزی نامه جوان سپاه
وبسیج علیه ی سخنرانی یکشنبه شب تلویزیونی روحانی از سوی اوین نامه ی سربازجو
شریعت نداری که درد فاع از توافق هسته ای بود.
اظهارات
رئيس جمهور مبني بر اينکه قطعنامه شوراي امنيت درباره ايران بي نظير است تعجب
ناظران رسانه ها را برانگيخت.
نويسنده روزنامه جوان در اين زمينه نوشت: رئيس جمهور محترم يکشنبه شب در گفت وگوي تلويزيوني، موضوعات مهمي را در باب جمع بندي «برجام» و قطعنامه 2231 شوراي امنيت سازمان ملل مطرح کردند که در نوع خود جاي بررسي و بعضا نقدهاي جدي دارد به ويژه تعريف ايشان از قطعنامه و به کار بردن اين تعبير که «قطعنامه 2231 يک دستاورد بزرگ حقوقي سياسي است که من براي آن نظير نمي شناسم»، نگارنده را بر آن داشت با بيان برخي ويژگي هاي اين قطعنامه و جايگاه آن در کارويژه هاي دفاعي و امنيتي نظام در بستر توافق هاي هسته اي اخير، نکاتي مطرح کنم تا از رهگذر قضاوت هاي بي طرفانه اي که صورت مي گيرد، بدانيم اين قطعنامه بي نظير چه دستاوردي براي نظام در پي خواهد داشت.
رئيس جمهور آمريکا در تشريح قطعنامه مورد اشاره چند روز پيش گفت: «ساختاري که در نظر گرفته شده به نحوي است که ما مي توانيم به هر نوع مخالفتي که ممکن است ايران با دسترسي به هر سايتي اعلام شده يا اعلام نشده، داشته باشد غلبه کنيم و اگر آنها (ايران) همکاري نکردند، آن وقت باز هم ما در موضعي خواهيم بود که تحريم ها را سرجايشان باز گردانيم.» در جاي ديگر اوباما به صراحت نظام جمهوري اسلامي را يک نظام طرفدار تروريسم معرفي مي کند و مي گويد: «ايران يک رژيم دين سالار بي رحم و حامي تروريسم است و پس از 15 سال شرايط براي اقدام نظامي مناسب تر است.» به کارگيري اين ادبيات نشان از آن دارد که غرب و به ويژه آمريکا با يک رويکرد کاملاهدفمند و تعريف شده به دنبال تصويب چنين قطعنامه اي بوده است و حداقل آن اين است که چنين قطعنامه اي دستاورد بزرگي براي جمهوري اسلامي ايران نخواهد داشت و بي نظير بودن آن با نگاه مثبت کمي اغراق آميز است.
اين روزنامه ادامه مي دهد: ايران در «برجام» متعهد گرديده که به قطعنامه شوراي امنيت پايبند باشد و اين برخلاف قطعنامه هاي گذشته بود که ايران خود را متعهد به پايبندي به آن نمي ديد. بنابراين هيچ گاه برخلاف آنچه توسط تيم مذاکره کننده و برداشت رئيس جمهور محترم منتشر مي شود، نمي توان گفت ايران موظف به اجراي «برجام» است ولي مي تواند قطعنامه را اجرا نکند.
در بخش مقدمه برجام (بند «ن» که در ترجمه رسمي وزارت خارجه آمده است) تاکيد شده قطعنامه شوراي امنيت براي ايران داراي «محدوديت هاي خاص» خواهد بود. اين محدوديت ها شامل چه چيزهايي مي شود؟ حديقف اين محدوديت ها کجاست؟ اين آن چيزي است که با اجرايي شدن قطعنامه فقط مي توان به عمق و گستره آن پي برد و از هم اکنون نمي توان براي آن دستاوردي را پيش بيني کرد؟!
محدوديت هاي موشکي و تسليحاتي که در ضميمه قطعنامه 2231 براي ايران بيان گرديده به معني آن نيست که ايران مي تواند اين محدوديت ها را ناديده بگيرد، چرا که در بند 7 قطعنامه مورد اشاره (بخش ب) مجموعه پيوست ها را ذيل ماده 41 منشور سازمان ملل معرفي کرده است و اين برخلاف آن انتظار است که ايران از ماده 41 منشور خارج شده است. اگر ايران صدور قطعنامه 2231 شوراي امنيت را براي خود يک موفقيت و دستاورد بزرگ بداند، ديگر نمي تواند بندهاي ضميمه هاي اين قطعنامه را ناديد بگيرد!
جوان تصريح مي کند: با توجه به همين چند مورد مختصر نمي توان چندان خوشبين به قطعنامه صادر شده بود و نه تنها آن را دستاورد ندانست، بلکه چالشي جدي براي آينده فرض کرد. لذا به نظر مي رسد در مقام تصميم گيري براي آينده «برجام» به ويژه قطعنامه 2231، با ابهامات و پرسش هاي اساسي مواجه هستيم، چرا که هنوز سه سوال مهم در اين زمينه باقي است؛ 1- ارتباط قطعنامه و برجام و الزام آور بودن اجراي قطعنامه بر اساس برجام 2- بحث پذيرش نظام بازرسي ها و تاييد و تکذيب هايي که در اين زمينه از سوي برخي مسئولان صورت مي گيرد. 3- محدوديت هاي موشکي و تسليحاتي و تعريف هاي متفاوت از موشک هاي بالستيک، بنابراين يقينا آنچه اتفاق افتاده است بخشي از واقعيت صحنه است و درک همه واقعيت ها هم نيازمند گذشت زمان است و هم نيازمند داشتن يک شامه قوي براي ديدن افق هاي دوردستي که ممکن است برخلاف انتظار داشتن دستاوردهاي بي نظير، حامل خسارت هاي بزرگ براي نظام باشد.
نويسنده روزنامه جوان در اين زمينه نوشت: رئيس جمهور محترم يکشنبه شب در گفت وگوي تلويزيوني، موضوعات مهمي را در باب جمع بندي «برجام» و قطعنامه 2231 شوراي امنيت سازمان ملل مطرح کردند که در نوع خود جاي بررسي و بعضا نقدهاي جدي دارد به ويژه تعريف ايشان از قطعنامه و به کار بردن اين تعبير که «قطعنامه 2231 يک دستاورد بزرگ حقوقي سياسي است که من براي آن نظير نمي شناسم»، نگارنده را بر آن داشت با بيان برخي ويژگي هاي اين قطعنامه و جايگاه آن در کارويژه هاي دفاعي و امنيتي نظام در بستر توافق هاي هسته اي اخير، نکاتي مطرح کنم تا از رهگذر قضاوت هاي بي طرفانه اي که صورت مي گيرد، بدانيم اين قطعنامه بي نظير چه دستاوردي براي نظام در پي خواهد داشت.
رئيس جمهور آمريکا در تشريح قطعنامه مورد اشاره چند روز پيش گفت: «ساختاري که در نظر گرفته شده به نحوي است که ما مي توانيم به هر نوع مخالفتي که ممکن است ايران با دسترسي به هر سايتي اعلام شده يا اعلام نشده، داشته باشد غلبه کنيم و اگر آنها (ايران) همکاري نکردند، آن وقت باز هم ما در موضعي خواهيم بود که تحريم ها را سرجايشان باز گردانيم.» در جاي ديگر اوباما به صراحت نظام جمهوري اسلامي را يک نظام طرفدار تروريسم معرفي مي کند و مي گويد: «ايران يک رژيم دين سالار بي رحم و حامي تروريسم است و پس از 15 سال شرايط براي اقدام نظامي مناسب تر است.» به کارگيري اين ادبيات نشان از آن دارد که غرب و به ويژه آمريکا با يک رويکرد کاملاهدفمند و تعريف شده به دنبال تصويب چنين قطعنامه اي بوده است و حداقل آن اين است که چنين قطعنامه اي دستاورد بزرگي براي جمهوري اسلامي ايران نخواهد داشت و بي نظير بودن آن با نگاه مثبت کمي اغراق آميز است.
اين روزنامه ادامه مي دهد: ايران در «برجام» متعهد گرديده که به قطعنامه شوراي امنيت پايبند باشد و اين برخلاف قطعنامه هاي گذشته بود که ايران خود را متعهد به پايبندي به آن نمي ديد. بنابراين هيچ گاه برخلاف آنچه توسط تيم مذاکره کننده و برداشت رئيس جمهور محترم منتشر مي شود، نمي توان گفت ايران موظف به اجراي «برجام» است ولي مي تواند قطعنامه را اجرا نکند.
در بخش مقدمه برجام (بند «ن» که در ترجمه رسمي وزارت خارجه آمده است) تاکيد شده قطعنامه شوراي امنيت براي ايران داراي «محدوديت هاي خاص» خواهد بود. اين محدوديت ها شامل چه چيزهايي مي شود؟ حديقف اين محدوديت ها کجاست؟ اين آن چيزي است که با اجرايي شدن قطعنامه فقط مي توان به عمق و گستره آن پي برد و از هم اکنون نمي توان براي آن دستاوردي را پيش بيني کرد؟!
محدوديت هاي موشکي و تسليحاتي که در ضميمه قطعنامه 2231 براي ايران بيان گرديده به معني آن نيست که ايران مي تواند اين محدوديت ها را ناديده بگيرد، چرا که در بند 7 قطعنامه مورد اشاره (بخش ب) مجموعه پيوست ها را ذيل ماده 41 منشور سازمان ملل معرفي کرده است و اين برخلاف آن انتظار است که ايران از ماده 41 منشور خارج شده است. اگر ايران صدور قطعنامه 2231 شوراي امنيت را براي خود يک موفقيت و دستاورد بزرگ بداند، ديگر نمي تواند بندهاي ضميمه هاي اين قطعنامه را ناديد بگيرد!
جوان تصريح مي کند: با توجه به همين چند مورد مختصر نمي توان چندان خوشبين به قطعنامه صادر شده بود و نه تنها آن را دستاورد ندانست، بلکه چالشي جدي براي آينده فرض کرد. لذا به نظر مي رسد در مقام تصميم گيري براي آينده «برجام» به ويژه قطعنامه 2231، با ابهامات و پرسش هاي اساسي مواجه هستيم، چرا که هنوز سه سوال مهم در اين زمينه باقي است؛ 1- ارتباط قطعنامه و برجام و الزام آور بودن اجراي قطعنامه بر اساس برجام 2- بحث پذيرش نظام بازرسي ها و تاييد و تکذيب هايي که در اين زمينه از سوي برخي مسئولان صورت مي گيرد. 3- محدوديت هاي موشکي و تسليحاتي و تعريف هاي متفاوت از موشک هاي بالستيک، بنابراين يقينا آنچه اتفاق افتاده است بخشي از واقعيت صحنه است و درک همه واقعيت ها هم نيازمند گذشت زمان است و هم نيازمند داشتن يک شامه قوي براي ديدن افق هاي دوردستي که ممکن است برخلاف انتظار داشتن دستاوردهاي بي نظير، حامل خسارت هاي بزرگ براي نظام باشد.
