يك كشاورز نمونه: به جاي مزخرف دانستن خودكفايي آبياري قطره اي را جايگزين
كنيد 15 مرداد – 94
يک
توليدکننده نمونه محصولات کشاورزي و لبني با اشاره به فعاليت سخت کوشانه خود گفت:
اگر يک روز کار نکنم بيمار مي شوم.
محسن کاظمي در گفت وگو با بسيج سازندگي، سوابق فعاليت هاي توليدي اش را اين گونه تشريح کرد: «25 سال است که در شهرستان خمين به کار کشاورزي و توليد مشغولم. 10 سال توليد کننده گل گلايل بودم اما واردات بي رويه باعث شد، رها کنم و به سراغ توليد رز سياه و سفيد بروم. سال 93، 100 هزار شاخه گل رز توليد کردم که سود حاصل از فروش آن بالغ بر 60 ميليون تومان بود. پرورش رزها را به صورت گلخانه اي انجام مي دهم، سال 91، با صرف 120 ميليون تومان گلخانه را برپا کردم، انصافاً راضي هستم و ارزشش را داشت. مصرف آب در کشت گلخانه اي 90 درصد کاهش مي يابد، اگر اين کار را نمي کردم با توجه به مشکل کم آبي، نابود مي شدم، همچنانکه همکاران من که به کشت غرقابي اصرار داشتند، همه چيزشان از بين رفت، آن هايي هم که باقي ماندند درآمدشان يک دهم من است.»
وي درباره مشکلات توليدکنندگان گل در کشور افزود: «واردات بي رويه گل از خارج، سم مهلکي است براي واردات هر شاخه گل رز از هلند کمتر از يک دلار، ارز از کشور خارج مي شود. اين در حالي است که در خمين مي توانيم بهترين گل ها را توليد کنيم و نگذاريم ارز حاصل از فروش منابع طبيعي از کشور خارج شود، ما همان گل را به ازاي هر شاخه هزار تومان مي توانيم به بازار عرضه کنيم. بازاريابي هم مشکل ديگر ماست، گل را به دلال شاخه اي هزار تومان مي فروشيم اما تا به دست گل فروش برسد قيمتش مي رسد به 7 هزار تومان.»
توليد زعفران، عرصه ديگري است که آقاي کاظمي به آن اشتغال دارد، او در اين باره خاطرنشان مي کند: «طي 4 سالي که زعفران توليد مي کنم، 3 بار به عنوان توليد کننده نمونه زعفران در کشور انتخاب شده ام. توليد کنندگان زعفران در مشهد در هر هکتار بين 6 تا 7 کيلو زعفران برداشت مي کنند اما من توانستم در هر هکتار 14 کيلوگرم زعفران برداشت کنم. علت اين اتفاق هم چيزي نيست جز عمل به اصول علمي و کارشناسي توليد اين محصول. در سال 93 سود حاصل از برداشت زعفران نزديک به 70 ميليون تومان بود.»
سومين عرصه سودآوري آقاي کاظمي کمي متفاوت از پرورش گل رز و توليد زعفران است. او 17 سال قبل در حاشيه گلخانه و باغ هايش بزرگ ترين کارگاه ماست بندي سنتي منطقه را راه اندازي کرده است. محسن کاظمي در اين باره مي گويد: «سالانه 70 تن ماست توليد مي کنم و سود حاصل از آن بيش از 50 ميليون تومان در سال است. 17 سال است که هفته اي يک بار خودم ماست ها را با نيسان از خمين به تهران مي آورم و مي فروشم. گوشه خيابان، جا و مشتري هاي ثابتي دارم، 7 صبح که مي رسم تهران تا ساعت 10 صبح همه ماست هابه فروش رفته است.»
اين کشاورز موفق، کمبود نقدينگي و ارائه نشدن تسهيلات با سود پايين را مشکل اصلي خود مي داند و مي گويد: «25 سال است که توليد کننده هستم اما در اين مدت حتي يک بار هم وام حمايتي با سود مناسب دريافت نکرده ام، جهاد کشاورزي حتي يک ريال هم به من وام نداده است، همه وام هايي که براي راه اندازي گلخانه و توسعه کار کشاورزي دريافت کرده ام، از موسسات بانکي متفرقه و با سود 28 درصد بوده است. بسيج سازندگي بعد از تاکيدات رهبري بر حمايت از توليد و اقتصاد مقاومتي وارد عرصه حمايت از کشاورزان شده که اميدوارم قدمي موثر باشد. 5 هکتار زمين خالي و بلااستفاده دارم که قصد دارم در آن گل محمدي پرورش دهم، به همين منظور 30 ميليون تومان از بسيج سازندگي وام دريافت کرده ام.»
کاظمي در ماست بندي اش براي 4 نفر و در گلخانه اش براي 3 نفر اشتغالزايي کرده است. او همچنين در فصل برداشت محصول زعفران به مدت 60 روز براي 40 نفر اشتغالزايي مي کند. محسن کاظمي درباره علت سخت کوشي اش مي گويد: «من از 8 سالگي روي پاي خودم ايستادم و کشاورزي کردم. اگر يک روز کار نکنم، بيمار مي شوم. 5 صبح شروع مي کنم به کار تا ساعت 10 شب. پسرم و دو دخترم نيز در کار ماست بندي و اداره گلخانه خيلي کمکم مي کنند. برخي ها به من مي گويند چرا اينقدر کار مي کني؟ مي گويند اگر راضي نمي شوي اين زمين ها را بفروشي و در تهران ملک بخري يا پولش را بگذاري در بانک و سود بگيري، لااقل اين قدر خودت رابه سختي نينداز. آنها به اشتباه فکر مي کنند که من براي اين دنيا حرص مي زنم اما اين طور نيست، عقيده من اين است که هر چقدر آباداني براي مملکت ايجاد کنيم، باقيات و صالحات است، انساني که کار نکند، چه جور مسلماني است؟ گيرم که در تهران ملک خريدم و قيمتش ترقي کرد، خب چه خدمتي کرده ام به مملکت؟ فقط با توليد مي توان خدمت کرد.»
او مي افزايد: «متاسفانه فرهنگ کار در کشور تضعيف شده و خانواده ها فرزندانشان را در مساله کار درست تربيت نمي کنند. نمي دانم چرا اين جوان خجالت مي کشد ماست بندي راه بيندازد و سالي 50 ميليون تومان سود کند؟ چه اشکالي دارد؟! شايد باورتان نشود اما در همين مزارع من کار هست اما کارگر نيست! همه دنبال پشت ميزنشيني هستند، مگر از پشت ميز نشيني چقدر مي توان درآمد کسب کرد؟ در زمستان اختلاف دماي بين داخل گلخانه با محيط بيرون حدود 60 درجه سانتي گراد است اما من دست از کار نمي کشم، عاشق طبيعتم.»
کشاورز موفق اراکي درباره برخي اظهار نظرها مبني بر مزخرف بودن خودکفايي و سرمايه گذاري در کشاورزي، خاطرنشان مي کند: «چطور ممکن است کسي عليه توليد داخل حرف بزند؛ اگر منظورشان اين است که با توجه به کم آبي بايد کشاورزي را تعطيل کنيم، بايد از آنها بپرسيم چرا صورت مساله را پاک مي کنند؟ به جاي تعطيل کردن کشاورزي بايد به کشاورزان کمک کرد تا آبياري قطره اي را جايگزين روش غرقابي کنند، در اين صورت توليدات چند برابر و مصرف آب تا 90 درصد کاهش مي يابد. البته از کساني که خودشان دلال واردات از خارج هستند، انتظاري نمي رود که براي نابود کردن کشاورزي مملکت، کاري انجام ندهند!»
محسن کاظمي در گفت وگو با بسيج سازندگي، سوابق فعاليت هاي توليدي اش را اين گونه تشريح کرد: «25 سال است که در شهرستان خمين به کار کشاورزي و توليد مشغولم. 10 سال توليد کننده گل گلايل بودم اما واردات بي رويه باعث شد، رها کنم و به سراغ توليد رز سياه و سفيد بروم. سال 93، 100 هزار شاخه گل رز توليد کردم که سود حاصل از فروش آن بالغ بر 60 ميليون تومان بود. پرورش رزها را به صورت گلخانه اي انجام مي دهم، سال 91، با صرف 120 ميليون تومان گلخانه را برپا کردم، انصافاً راضي هستم و ارزشش را داشت. مصرف آب در کشت گلخانه اي 90 درصد کاهش مي يابد، اگر اين کار را نمي کردم با توجه به مشکل کم آبي، نابود مي شدم، همچنانکه همکاران من که به کشت غرقابي اصرار داشتند، همه چيزشان از بين رفت، آن هايي هم که باقي ماندند درآمدشان يک دهم من است.»
وي درباره مشکلات توليدکنندگان گل در کشور افزود: «واردات بي رويه گل از خارج، سم مهلکي است براي واردات هر شاخه گل رز از هلند کمتر از يک دلار، ارز از کشور خارج مي شود. اين در حالي است که در خمين مي توانيم بهترين گل ها را توليد کنيم و نگذاريم ارز حاصل از فروش منابع طبيعي از کشور خارج شود، ما همان گل را به ازاي هر شاخه هزار تومان مي توانيم به بازار عرضه کنيم. بازاريابي هم مشکل ديگر ماست، گل را به دلال شاخه اي هزار تومان مي فروشيم اما تا به دست گل فروش برسد قيمتش مي رسد به 7 هزار تومان.»
توليد زعفران، عرصه ديگري است که آقاي کاظمي به آن اشتغال دارد، او در اين باره خاطرنشان مي کند: «طي 4 سالي که زعفران توليد مي کنم، 3 بار به عنوان توليد کننده نمونه زعفران در کشور انتخاب شده ام. توليد کنندگان زعفران در مشهد در هر هکتار بين 6 تا 7 کيلو زعفران برداشت مي کنند اما من توانستم در هر هکتار 14 کيلوگرم زعفران برداشت کنم. علت اين اتفاق هم چيزي نيست جز عمل به اصول علمي و کارشناسي توليد اين محصول. در سال 93 سود حاصل از برداشت زعفران نزديک به 70 ميليون تومان بود.»
سومين عرصه سودآوري آقاي کاظمي کمي متفاوت از پرورش گل رز و توليد زعفران است. او 17 سال قبل در حاشيه گلخانه و باغ هايش بزرگ ترين کارگاه ماست بندي سنتي منطقه را راه اندازي کرده است. محسن کاظمي در اين باره مي گويد: «سالانه 70 تن ماست توليد مي کنم و سود حاصل از آن بيش از 50 ميليون تومان در سال است. 17 سال است که هفته اي يک بار خودم ماست ها را با نيسان از خمين به تهران مي آورم و مي فروشم. گوشه خيابان، جا و مشتري هاي ثابتي دارم، 7 صبح که مي رسم تهران تا ساعت 10 صبح همه ماست هابه فروش رفته است.»
اين کشاورز موفق، کمبود نقدينگي و ارائه نشدن تسهيلات با سود پايين را مشکل اصلي خود مي داند و مي گويد: «25 سال است که توليد کننده هستم اما در اين مدت حتي يک بار هم وام حمايتي با سود مناسب دريافت نکرده ام، جهاد کشاورزي حتي يک ريال هم به من وام نداده است، همه وام هايي که براي راه اندازي گلخانه و توسعه کار کشاورزي دريافت کرده ام، از موسسات بانکي متفرقه و با سود 28 درصد بوده است. بسيج سازندگي بعد از تاکيدات رهبري بر حمايت از توليد و اقتصاد مقاومتي وارد عرصه حمايت از کشاورزان شده که اميدوارم قدمي موثر باشد. 5 هکتار زمين خالي و بلااستفاده دارم که قصد دارم در آن گل محمدي پرورش دهم، به همين منظور 30 ميليون تومان از بسيج سازندگي وام دريافت کرده ام.»
کاظمي در ماست بندي اش براي 4 نفر و در گلخانه اش براي 3 نفر اشتغالزايي کرده است. او همچنين در فصل برداشت محصول زعفران به مدت 60 روز براي 40 نفر اشتغالزايي مي کند. محسن کاظمي درباره علت سخت کوشي اش مي گويد: «من از 8 سالگي روي پاي خودم ايستادم و کشاورزي کردم. اگر يک روز کار نکنم، بيمار مي شوم. 5 صبح شروع مي کنم به کار تا ساعت 10 شب. پسرم و دو دخترم نيز در کار ماست بندي و اداره گلخانه خيلي کمکم مي کنند. برخي ها به من مي گويند چرا اينقدر کار مي کني؟ مي گويند اگر راضي نمي شوي اين زمين ها را بفروشي و در تهران ملک بخري يا پولش را بگذاري در بانک و سود بگيري، لااقل اين قدر خودت رابه سختي نينداز. آنها به اشتباه فکر مي کنند که من براي اين دنيا حرص مي زنم اما اين طور نيست، عقيده من اين است که هر چقدر آباداني براي مملکت ايجاد کنيم، باقيات و صالحات است، انساني که کار نکند، چه جور مسلماني است؟ گيرم که در تهران ملک خريدم و قيمتش ترقي کرد، خب چه خدمتي کرده ام به مملکت؟ فقط با توليد مي توان خدمت کرد.»
او مي افزايد: «متاسفانه فرهنگ کار در کشور تضعيف شده و خانواده ها فرزندانشان را در مساله کار درست تربيت نمي کنند. نمي دانم چرا اين جوان خجالت مي کشد ماست بندي راه بيندازد و سالي 50 ميليون تومان سود کند؟ چه اشکالي دارد؟! شايد باورتان نشود اما در همين مزارع من کار هست اما کارگر نيست! همه دنبال پشت ميزنشيني هستند، مگر از پشت ميز نشيني چقدر مي توان درآمد کسب کرد؟ در زمستان اختلاف دماي بين داخل گلخانه با محيط بيرون حدود 60 درجه سانتي گراد است اما من دست از کار نمي کشم، عاشق طبيعتم.»
کشاورز موفق اراکي درباره برخي اظهار نظرها مبني بر مزخرف بودن خودکفايي و سرمايه گذاري در کشاورزي، خاطرنشان مي کند: «چطور ممکن است کسي عليه توليد داخل حرف بزند؛ اگر منظورشان اين است که با توجه به کم آبي بايد کشاورزي را تعطيل کنيم، بايد از آنها بپرسيم چرا صورت مساله را پاک مي کنند؟ به جاي تعطيل کردن کشاورزي بايد به کشاورزان کمک کرد تا آبياري قطره اي را جايگزين روش غرقابي کنند، در اين صورت توليدات چند برابر و مصرف آب تا 90 درصد کاهش مي يابد. البته از کساني که خودشان دلال واردات از خارج هستند، انتظاري نمي رود که براي نابود کردن کشاورزي مملکت، کاري انجام ندهند!»
