ابراز عشق
از کجا تا به کجا
31 خرداد-94
وقتی در برنامه پخش شده ی تلویزیونی
برای همسر 15 ساله تبلیغ می شود. مشخص است که دیگر جای ا عتراضی نیست که چرا
آمارطلاق درجامعه رو به افزایش است؟
یادداشت دریافتی- سیدمرتضی اولادعلی*؛
در اولین برنامه ماه عسل امسال که از شبکه سوم سیما پخش می‌شود، زوج جوانی بعنوان
میهمان دعوت شده بودند که داستان عجیب ابراز عشق شوهر جوان به همسر 15 ساله خود،
محور اصلی گفت و گوی آنان در این برنامه بود.
مرد جوان بخاطر از دست دادن مادرش بسیار پریشان احوال بوده که در این حال همسرش احساس می‌کند که به او بی اعتنا شده است و پس از دعواهای بسیار از شوهرش می‌خواهد که عشقش را به او ثابت کند.
از آنجاییکه مرد فشارهای روحی زیادی را تحمل می‌کرد در پاسخ همسرش، خود را از طبقه دوم خانه، پایین می‌اندازد که به کما رفته و چندماه طول می‌کشد تا بهبود پیدا کند.
در اینکه حادثه فوق موضوع جذاب و پر حاشیه‌ای برای تولید خبر یا گزارش برای مخاطبان می‌باشد شکی نیست اما اینکه این موضوع در برنامه‌ای که در ماه مبارک رمضان در لحظات معنوی افطار و برای مخاطبانی که به دنبال پند و بهره گیری از نتایج داستان‌ها و موضوعات پخش شده هستند مطرح شود، در جای خود نیاز به تأمل دارد.
بدون شک کسی منکر جذابیت برنامه ماه عسل و زحمات دست اندر کاران این برنامه و حتی مطرح کردن بسیاری از موضوعات فرهنگی و ارزشی با دعوت از میهمانان موجه که در سال‌های گذشته شاهد بودیم نیست و در این راستا از زحمات این عزیزان و تهیه کنندگان این برنامه در جای خود قدردانی می‌شود، اما دعوت از زوجی که به علت حرکت بچه‌گانه برای ابراز عشق ممکن بود خانواده‌ای را عزادار کنند به عنوان یک موضوع خوب و پندآموز در آغاز ماه عسل 1394 نبود.
شاید این موضوع برای بخش حوادث روزنامه‌ها و یا برای نشریات زرد خوراک خوبی باشد، اما اینکه داستان این اقدام غیرعقلی را در رسانه ملی و در لحظات معنوی افطار برای مردم به نمایش بگذاریم قطعاً جای سوال دارد.
به خوبی واضح و مبرهن است که اگر بخت با این جوان خوش شانس نبود باید امروز چندمین سالگرد مرگ وی را نظاره‌گر بودیم یا حداقل با فردی روبرو بودیم که دچار عارضه شدید جسمی بود.
جای تردیدی وجود ندارد که تبلیغ اینگونه ابراز عشق احمقانه در شأن برنامه‌های صدا و سیمای جمهوری اسلامی‌ایران نبوده و هیچ نکته اخلاقی و پندآموز هم نصیب مخاطبان نگردید.
پایین انداختن خود از تراس و احتمال مرگ خود برای یک خواسته پوچ هرگز ابراز عشق نیست و بلکه لکه دار کردن کلمه عشق است باید به این دو جوان که حتی تا آخر برنامه هم به نوعی از عملکردشان پشیمان نشده بودند و این عمل را نشانه ابراز عشق می‌دانستند گفت، ابراز عشق واقعی را 175 شهید غواص انجام دادند که برای عشق حقیقی و برای شرف و ناموس خود دل به دریا زدند و در آستانه ماه میهمانی خدا، میهمان مردم کشورمان شدند.
عزیزانی که دست‌های بسته‌ی آنها یادآور مظلومیت کاروان اسرا و تداعی‌کننده حقانیت قیام اباعبدالله الحسین (ع) و ماندگاری پیام حضرت زینب کبری (س) بود.
سبکبالان عاشقی که زمین با همه عظمت و بزرگی اش؛ با همه قدرت و جاذبه اش توان جذب آنها را نداشت؛ نه به خاطر مال و منال دنیا و نه به خاطر عشق‌های توخالی بلکه به عشق لایزال الهی دل به دریا زدند و از جان خود گذشتند.
ابراز عشق حقیقی توسط این کبوتران سپید بال آغشته به خونی صورت گرفت که از جان و مال خویش گذشتند تا یک نقطه از سرزمین خود را در اختیار دشمن تا دندان مسلح قرار ندهند.
آری آنقدر این عزیزان غریب هستند که رشادت‌ها و ابراز عشق آنها آنقدر در چشم ما کوچک شده که پریدن یک جوان از بالای تراس برای ابراز عشق به همسر خود را سمبل وفاداری و عشق می‌دانیم.
و کلام آخر با 175 شهید غواص که چقدر غریب هستید، نه مادری، نه خواهری یا برادری که سر مزارتان بیاید، شما آسمانی بودید و خدا را دیدید و ما هوا را، شما عاشقی کردید و ابراز عشق حقیقی نمودید و پرواز نمودید و ما بدنبال هوس‌های دنیایی بودیم و در جا مانده ایم...
مرد جوان بخاطر از دست دادن مادرش بسیار پریشان احوال بوده که در این حال همسرش احساس می‌کند که به او بی اعتنا شده است و پس از دعواهای بسیار از شوهرش می‌خواهد که عشقش را به او ثابت کند.
از آنجاییکه مرد فشارهای روحی زیادی را تحمل می‌کرد در پاسخ همسرش، خود را از طبقه دوم خانه، پایین می‌اندازد که به کما رفته و چندماه طول می‌کشد تا بهبود پیدا کند.
در اینکه حادثه فوق موضوع جذاب و پر حاشیه‌ای برای تولید خبر یا گزارش برای مخاطبان می‌باشد شکی نیست اما اینکه این موضوع در برنامه‌ای که در ماه مبارک رمضان در لحظات معنوی افطار و برای مخاطبانی که به دنبال پند و بهره گیری از نتایج داستان‌ها و موضوعات پخش شده هستند مطرح شود، در جای خود نیاز به تأمل دارد.
بدون شک کسی منکر جذابیت برنامه ماه عسل و زحمات دست اندر کاران این برنامه و حتی مطرح کردن بسیاری از موضوعات فرهنگی و ارزشی با دعوت از میهمانان موجه که در سال‌های گذشته شاهد بودیم نیست و در این راستا از زحمات این عزیزان و تهیه کنندگان این برنامه در جای خود قدردانی می‌شود، اما دعوت از زوجی که به علت حرکت بچه‌گانه برای ابراز عشق ممکن بود خانواده‌ای را عزادار کنند به عنوان یک موضوع خوب و پندآموز در آغاز ماه عسل 1394 نبود.
شاید این موضوع برای بخش حوادث روزنامه‌ها و یا برای نشریات زرد خوراک خوبی باشد، اما اینکه داستان این اقدام غیرعقلی را در رسانه ملی و در لحظات معنوی افطار برای مردم به نمایش بگذاریم قطعاً جای سوال دارد.
به خوبی واضح و مبرهن است که اگر بخت با این جوان خوش شانس نبود باید امروز چندمین سالگرد مرگ وی را نظاره‌گر بودیم یا حداقل با فردی روبرو بودیم که دچار عارضه شدید جسمی بود.
جای تردیدی وجود ندارد که تبلیغ اینگونه ابراز عشق احمقانه در شأن برنامه‌های صدا و سیمای جمهوری اسلامی‌ایران نبوده و هیچ نکته اخلاقی و پندآموز هم نصیب مخاطبان نگردید.
پایین انداختن خود از تراس و احتمال مرگ خود برای یک خواسته پوچ هرگز ابراز عشق نیست و بلکه لکه دار کردن کلمه عشق است باید به این دو جوان که حتی تا آخر برنامه هم به نوعی از عملکردشان پشیمان نشده بودند و این عمل را نشانه ابراز عشق می‌دانستند گفت، ابراز عشق واقعی را 175 شهید غواص انجام دادند که برای عشق حقیقی و برای شرف و ناموس خود دل به دریا زدند و در آستانه ماه میهمانی خدا، میهمان مردم کشورمان شدند.
عزیزانی که دست‌های بسته‌ی آنها یادآور مظلومیت کاروان اسرا و تداعی‌کننده حقانیت قیام اباعبدالله الحسین (ع) و ماندگاری پیام حضرت زینب کبری (س) بود.
سبکبالان عاشقی که زمین با همه عظمت و بزرگی اش؛ با همه قدرت و جاذبه اش توان جذب آنها را نداشت؛ نه به خاطر مال و منال دنیا و نه به خاطر عشق‌های توخالی بلکه به عشق لایزال الهی دل به دریا زدند و از جان خود گذشتند.
ابراز عشق حقیقی توسط این کبوتران سپید بال آغشته به خونی صورت گرفت که از جان و مال خویش گذشتند تا یک نقطه از سرزمین خود را در اختیار دشمن تا دندان مسلح قرار ندهند.
آری آنقدر این عزیزان غریب هستند که رشادت‌ها و ابراز عشق آنها آنقدر در چشم ما کوچک شده که پریدن یک جوان از بالای تراس برای ابراز عشق به همسر خود را سمبل وفاداری و عشق می‌دانیم.
و کلام آخر با 175 شهید غواص که چقدر غریب هستید، نه مادری، نه خواهری یا برادری که سر مزارتان بیاید، شما آسمانی بودید و خدا را دیدید و ما هوا را، شما عاشقی کردید و ابراز عشق حقیقی نمودید و پرواز نمودید و ما بدنبال هوس‌های دنیایی بودیم و در جا مانده ایم...
