طرح موفق
«نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر»
تهران
تغییر چهره داد 20
اردیبهشت -94
اگر چنانچه تلاش شود ظاهر ودکور کلانشهر 15 میلیونی تهران تغییر کند .ولی چگونه می توان معضل آلودگی هواو محیط زیست و پدیده های کودکان کارخیابانی وکارتون خوابان خیابانی راد رمان نمود؟
تغییر چهره شهر از دید بسیاری از
شهروندان به دور نماند. بسیاری در فضاهای مجازی نظر مثبت خود را ابراز کرده و از
آن استقبال کردند. حسین محجوبی نقاش پیشکسوت گفته: «در
جایی که اغلب مخاطبین نمایشگاه‌های هنری را هنرمندان و دانشجویان رشته‌های هنر
تشکیل می‌دهند، این طرح می‌تواند دیگر شهروندان را نیز با آثار هنری آشتی دهد و به
این ترتیب بر دامنه مخاطبین هنر بیفزاید.»به گفته طراح پارک ساعی تهران، اجرای
این طرح در بهبود وضعیت اقتصادی جامعه هنرهای تجسمی کشور هم مفید باشد چرا که در
اثر آشنایی بیشتر شهروندان با آثار هنری، میل و رغبت بیشتری برای تهیه این قبیل
آثار و راه یافتن محصولات هنری به خانه‌ها ایجاد خواهد شد که می‌تواند به اقتصاد
هنر رونق ببخشد و بر عرضه و تقاضای بازار هنر تاثیرگذار باشد. مسعود کوثری دانشیار ارتباطات اجتماعی
دانشگاه تهران در مقاله در روزنامه شرق نوشته: «این یعنی یک اتفاق خوب برای
شهروندانی که تا دیروز تنها به عنوان یک مصرف کننده یا یک جیب پول به آن‌ها
نگریسته می‌شد.» روزنامه گاردین هم طی مقاله‌ای به بررسی
این طرح پرداخته و ضمن بررسی این طرح به وجود گنجینه‌ای پنهان در ایران که برای
جهان خارج کمتر شناخته شده است هم اشاره کرده است. سعید کمالی دهقان در این مقاله
نوشته: «تابلوهای اعلانات در پایتخت تهران معمولا مختص آگهی‌ها، روایات مذهبی و
شعارهای ضد آمریکایی است اما یک پروژه جدید این شهر را به یک گالری عظیم تبدیل
کرده است.»
با انکه واکنش‌ها نسبت به این طرح ۱۰
روز بسیار مثبت بوده اما اشکالات آن هم از نگاه منتقدان به دور نمانده است.
اشکالاتی همچون قرارگرفتن این آثار هنری بر روی بیلبوردهای تبلغیاتی‌ای که بیشتر
در اتوبان‌ها قرار گرفته و فرصت دیدن این آثار را از شهروندان می‌گیرند و یا حک
شدن اطلاعات آثار در فونت‌هایی نامناسب که امکان ارتقای اطلاعات شهروندان را از
بین برده است و یا کیفیت پایین برخی از آثار که در پروسه چاپ وضوح لازم را از دست
داده‌اند.
هذچند که این اشکالات از نگاه مدیر
پروژه هم دور نمانده است. موسوی در توضیح این موارد گفته: «مساله کمبود وقت در
پیدایش بعضی از ضعف‌هایی که در این پروژه به وجود آمده‌اند بی‌تاثیر نبود. با این
حال ما در جانمایی ابعاد سازه‌ها اختیاری نداشتیم چون مواردی از پیش تعیین شده
بودند و ما تنها می‌توانستیم آثاری را برای این ابعاد پیدا کنیم. البته بیلبورد‌ها
و پرتابل‌ها ظرفیت خوبی داشتند اما عرشه پل‌ها چون سازه‌هایی با عرض کم و طول زیاد
بودند و با قطع آثار موجود کمی تفاوت داشتند امکان بزرگ شدن آثار وجود نداشت.»
او گفته: «تلاش کردیم آثار در سایز کردن
دوباره و هنگام چاپ شدن از بین نروند و امانت را به صورت کامل به جا بیاوریم و
باید اشاره کرد که ما نکاتی را از این دوره یادداشت کرده‌ایم و اگر قرار باشد این
پروژه به صورت سالانه استمرار یابد تجربیات خود را از اولین دوره برای پروژه‌های
بعدی به کار خواهیم گرفت تا اجرای پروژه را بهبود بخشیم.»
به دنبال واکنش‌های مثبت این زمزمه
تمدید این طرح آغاز شد. تمدید یک ماهه که به گفته مسئولان حق شرکت‌های تبلیغاتی
است و نمی‌توان آن را تضییع کرد.
در این پروژه اکثر موزه‌های تهران،
مراکز فرهنگی، موزه کمال‌الملک، عکاسان حرفه‌ای آرشیو خود را در اختیار پروژه قرار
دادند، همچنین نشریات تندیس و حرفه هنرمند، نشر نظر، موزه ملک، موزه هنرهای معاصر،
موزه فرش، مجموعه نیاوران و... با سازمان زیباسازی شهرداری همکاری داشته‌اند.
