اوین نامه ی کیهان 22
فروردین
خامنه ای : در خصوص مذاكرات هسته اي دغدغه جدي
دارم
حضرت آيت الله العظمي خامنه اي رهبر معظم انقلاب اسلامي صبح روز پنج شنبه (20 فروردين ماه) در ديدار جمعي از بانوان، شاعران و ذاکران اهل بيت عليهم السلام ضمن تبريک سالروز ميلاد حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها، مطالب بسيار مهمي را در خصوص مذاکرات هسته اي و همچنين تحولات يمن بيان کردند.
متن کامل بيانات رهبر معظم انقلاب به شرح زير است:
بسم الله الرّحمن الرّحيم
والحمد لله ربّ العالمين والصّلاهًْ والسّلام علي سيّدنا محمّد و آله الطّاهرين و لعنهًْ الله علي اعدائهم اجمعين. اللّهمّ صلّ علي فاطمهًْ و ابيها و بعلها و بنيها عدد ما احاط به علمک.
تبريک عرض مي کنم اين ميلاد مسعود را به همه عاشقان ولايت، عاشقان نبوّت، عاشقان خاندان پيغمبر، دلباختگان فضيلت حقيقي. به شما عزيزان خوشامد عرض مي کنم؛ يکايک شما داراي ارج و مقامي هستيد که اشاره خواهم کرد و عرض خواهم کرد. قبل از شروع عرايضم ياد مرحوم آقاي آهي (رحمهًْ الله عليه) مدّاح متعهّد و پايبند و خيرخواه و پرتلاش را گرامي مي دارم.
بنده مرحوم آهي را از سال هاي اوايل دهه ۴۰ مي شناسم. در مشهد يک جمعي از مادحان اهل بيت آمده بودند و ايشان فعّال بود؛ البتّه آشنايي اي پيدا نکرديم امّا من ايشان را شناختم و ديدم؛ سال هاي متمادي ايشان را از دور مي شناختيم؛ بعد هم از نزديک خدمت ايشان رسيده بوديم. خدا ان شاءالله درجاتش را عالي کند، به معناي حقيقي کلمه، پابند و متعهّد و علاقه مند و به خصوص نسبت به جامعه مدّاح داراي احساس تعهّد و مسئوليّت بود. و هر سال ما ايشان را در اينجا زيارت مي کرديم. رحمت خدا بر او باد؛ خدا ايشان را بيامرزد؛ خدا ما را هم بيامرزد!
سه مطلب را من عرض مي کنم: يکي درباره ي شما است، درباره مدّاحي و درباره اين حرفه بسيار شريف است؛ يکي درباره مسئله هسته اي است که امروز به يک مسئله رايج در کشور ما تبديل شده است؛ يکي هم راجع به مسئله ي يمن است. اين سه مطلب را من امروز به طور اجمال با شما عزيزان، و در واقع با ملّت ايران، مطرح مي کنم.
درباره مطلب اوّل؛ حرفه مدّاحي حرفه بسيار باشرافتي است؛ چرا؟ چون در طول تاريخ کساني بودند که ستمگران را، ظالمان را، زورگويان را مدح مي گفتند و مدح مي کردند؛ امروز هم هستند. امروز هم در دنيا کساني هستند که زبان مي گشايند به مدح پليدترين انسانهاي عالم، يا قلمهايشان را با مزد - با مزدي کثيف و پليد - در اين راه به کار مي اندازند؛ شما به عکس، زبانتان، نفَستان، حنجره تان، قدرت هنري تان در خدمت مدح فضيلت است. خاندان پيغمبر خاندان فضيلتند؛ سرتاپا فضيلت. مادح خورشيد مدّاح خود است؛ شما در واقع با مدح فضيلت خاندان پيغمبر، مدح خودتان را هم مي کنيد و در واقع شرافت اين شغل را نشان مي دهيد. من چند سال قبل از اين، در همين مجلس مربوط به فاطمه ي زهرا (سلام الله عليها) اين شعر را از مرحوم صغير اصفهاني خواندم:
در حديث آمد که اندر ليلهًْ الاسراء پيمبر
اشتراني ديد، من خود اشتري زان کاروانم
گر نداري باور و حجّت همي خواهي نظر کن
بر کتاب مدح او در دست من کاين هست بارم
رحمت خدا بر صغير اصفهاني. بنابراين شما کتاب مدح فضيلت را در دست داريد؛ اين شرافت بزرگي است؛ خوش به حال شما؛ قدر بدانيد اين حرفه را، اين خصوصيّات را و اين فرصت را مغتنم بشماريد. اين، نکته اوّل درباره مدّاحي.
نکته دوّم؛ امروز جامعه مدّاح کشور، فرصت بسيار بزرگي را در اختيار دارد؛ شما مجالسي تشکيل مي دهيد؛ جمعيّت هاي بزرگ، گاهي جمعيّت هاي هزاران نفري و غالباً هم جوان جمع مي شوند پاي منبر شما و پاي خواندن شما و مديحه سرايي و مرثيه خواني شما؛ از اين فرصت بهتر؟ اين همه مخاطب، اين همه دل آماده شنيدن و نيوشيدن، اين همه نفوس آماده تربيت شدن در اختيار شما هستند؛ اين فرصت است؛ اِغتَنِمُوا الفُرَص فَاِنَّها تَمُرُّ مَرَّ السَّحاب. اين فرصت را مغتنم بشمريد؛ از اين فرصت بهترين استفاده را بکنيد.
نکته سوّم؛ بهترين استفاده ي از اين فرصت چيست؟ تبليغ معارف دين؛ تبليغ همان چيزي که اين بزرگواران، اين نشانه هاي عظمت و فضيلت براي خاطر آن، جانشان را کف دست گرفتند؛ اين همه رنج بردند؛ اين همه مصيبت کشيدند؛ حادثه ي عاشورا به وجود آمد؛ حوادث گريه آور صدر اسلام به وجود آمد. [اينها] براي چه بود؟ براي ترويج معارف دين بود. از اين فرصت براي ترويج معارف دين، براي سوق دادن نسل جوان به عمل به دين، به عمل به شريعت، به عمل به مسئوليّت هاي بزرگ اين دوران استفاده کنيد. امروز کشور ما، ملّت ما و دنياي اسلام محتاج درست فهميدن، درست عمل کردن و ايستادگي کردن است. ملّت ايران الگو است؛ در ميان ملّت، جوانان موتور حرکتند. اين جوان ها در اختيار شما هستند؛ يعني شما با يک نگاه ملاحظه خواهيد کرد که به يک معنا موتور حرکت دنياي اسلام، زير کليد شما است. معارف دين را تبليغ کنيد.
آنچه را مردم احتياج دارند و آنچه را اين جوان ها احتياج دارند براي پاک بودن، براي پاک زيستن، براي سبک زندگي اسلامي، براي مسلمان شدن به معناي واقعي کلمه، براي عاقبت به خيري، به اينها ياد بدهيد؛ اين در اختيار شما است. کِي ما در طول تاريخ اين همه مجلس داشتيم که در آنها اين همه جوان جمع بشوند و دلهايشان را در اختيار شما بگذارند. در زمان ما و در دوره جواني ما در مشهد اگر همه مدّاحها را مي شمردند، از پنج شش نفر بيشتر نمي شدند، در تهران هم يک خرده بيشتر از اين. اين همه مجلس، اين همه گوينده، اين همه خواننده، اين همه هنر، اين همه صداي خوش، شعرا هم به کار مي افتند و آنها هم شعر مي گويند؛ از اين فرصت استفاده کنيد؛ اين هم نکته بعدي.
و نکته آخر؛ پرهيز از انحراف، پرهيز از خرافه گرايي، پرهيز از مشکل تراشي در عقايد جوان ها؛ گاهي ما يک کلمه اي مي گوييم که يک گرهي در ذهن جوانِ مخاطب ما به وجود مي آيد؛ اين گره را چه کسي مي خواهد باز کند؟ اين گرهي را که ما با بيان ناقص خودمان يا بيان غلط خودمان يا بي توجّهي و بي مسئوليّتي خودمان در ذهن اين جوان به وجود مي آوريم و عقيده ي او را دچار مشکل مي کنيم، اين گره چگونه باز خواهد شد؟ اينها مسئوليّت است. اينکه ما مجلس عزاداري و مدح سيّدالشهدا را - که عظمت او به خاطر شهادت است، عظمت او به خاطر فداکاري در راه خدا است، عظمت او به خاطر گذشت است؛ گذشت از همه چيز، از همه ي خواسته ها، از همه ي مطلوب ها - تبديل کنيم به يک نقطه سبک، به يک جايي که يک تعدادي جوان لخت بشوند، بپرند هوا، بپرند پايين و ندانند چه مي گويند، درست است؟ اين شکر اين نعمت است که خدا به شما داده؟ اين صداي خوش نعمت است؛ اين توانايي اداره ي مجلس نعمت است؛ اينها چيزهايي است که خدا به همه نداده است، به شما داده؛ بايد اين نعمت ها را شکر بگزاريد. بنابراين من جامعه ي مدّاح را از ته دل دوست مي دارم؛ برايتان دعا مي کنم؛ خداوند ان شاءالله به شماها توفيق بدهد، به شماها کمک کند؛ امّا اين را هم عرض مي کنم که انتظارات از جامعه مدّاح، امروز در جامعه ايراني و در کلّ نگاه منطقه اي، انتظار بالايي است. من درباره ي حضرت صدّيقه طاهره معصومه راضيه ي مرضيّه (سلام الله و سلام جميع انبيائه و ملائکته و عباده الصّالحين عليها) چيزي نمي توانم عرض بکنم؛ شما در بيانات خودتان مطالبي را بيان کرديد، بنده هم زبانم قاصر است از اينکه مطلبي را عرض بکنم؛ [لذا] از اين موضوع عبور مي کنيم.
موضوع دوّم مسئله ي هسته اي؛ بعضي ها سوال کردند و مي کنند که چرا فلاني درباره مسئله هسته اي موضع نگرفته است؟ جواب اين است که جايي براي موضع گيري وجود نداشته است. مسئولين ما، مسئولين هسته اي، مباشرين کار به ما دارند مي گويند هنوز کاري انجام نگرفته، هيچ چيز الزام آوري بين دو طرف نگذشته است؛ چه موضع گيري اي؟ اگر از من بپرسند شما موافقيد يا مخالف، مي گويم نه موافقم، نه مخالف؛ چون هنوز اتّفاقي نيفتاده است؛ هنوز کاري نشده. همه ي مشکل بر سر آن جزئيّاتي است که بنا است بنشينند و يکايکِ آنها را بحث کنند؛ اين را خود مسئولين هم گفته اند؛ هم به ما گفته اند، هم در مصاحبه هايشان به مردم اين را گفته اند؛ همه ي مشکل بعد از اين است. ممکن است طرف مقابل که يک طرفِ لجوج، بدعهد، بدمعامله، اهل دبّه درآوردن، اهل چک و چانه کردن، اهل از پشت خنجر زدن و اهل اين جور کارها و سياه کاري ها است، سرِ جزئيّات بخواهد کشور ما را، ملّت ما را، مذاکره کنندگان ما را در يک دايره اي محصور کند؛ ما هنوز هيچ چيز در اختيار نداريم، هيچ الزامي به وجود نيامده است. اينکه حالاتبريک مي گويند، به بنده تبريک مي گويند، به ديگران تبريک مي گويند، بي معني است، چه تبريکي؟ آنچه تا کنون انجام گرفته است نه اصل توافق و مذاکره ي منتهي به توافق را تضمين مي کند، نه محتواي توافق را تضمين مي کند؛ هيچ کدام را؛ حتّي تضمين نمي کند که اين مذاکرات تا به آخر برسد و به يک توافق منتهي بشود؛ اينکه تا الان انجام گرفته، اين جوري است؛ همه چيز مربوط به بعد از اين است.
چند نکته را من در مورد مسئله هسته اي عرض مي کنم. من البتّه هيچ وقت نسبت به مذاکره با آمريکا خوش بين نبودم. نه از باب يک توهّم بلکه از باب تجربه؛ تجربه کرديم. نه از باب يک حالااگر يک روزي - ما که در آن روز قاعدتاً نخواهيم بود - شماها ان شاءالله در جريان حوادث و جزئيّات و يادداشت ها و نوشته هاي اين روزها قرار بگيريد، خواهيد ديد که اين تجربه ي ما از کجا حاصل شده؛ تجربه کرديم. لکن با وجود اينکه من خوش بين نبودم به مذاکره ي با آمريکا، با اين مذاکرات موردي، مخالفت نکردم، موافقت کردم؛ از مذاکره کنندگان هم با همه ي وجود حمايت کردم، الان هم حمايت مي کنم. از رسيدن به يک توافقي که منافع ملّت ايران را تامين کند و عزّت ملّت ايران را حفظ کند، صددرصد من حمايت مي کنم و استقبال مي کنم؛ اين را همه بدانند. اگر کسي بگويد که ما مثلاً با توافق يا با رسيدن به يک نقطه مخالفيم، نه، خلاف حق و خلاف واقع گفته است. اگر يک توافقي انجام بگيرد که اين توافق توافقي باشد که منافع ملّت را، منافع کشور را تامين بکند، بنده کاملاً با آن موافقت خواهم کرد. البتّه اين را هم ما گفتيم که توافق نکردن بهتر از توافق بد است - که اين حرف را آمريکايي ها هم مي زنند - اين فرمول، فرمول درستي است؛ توافق نکردن از توافق کردني که در آن، منافع ملّت پامال بشود، عزّت ملّت از بين برود، ملّت ايران با اين عظمت، تحقير بشود [بهتر است]، توافق نکردن شرف دارد بر يک چنين توافق کردني. اين هم اين مطلب؛ اين نکته اوّل.
نکته بعدي اين است که بنده در جزئيّات مذاکره دخالتي نکردم، باز هم نمي کنم؛ من مسائل کلان، خطوط اصلي، چهارچوب هاي مهم و خطّ قرمزها را به مسئولين کشور همواره گفته ام؛ عمدتاً به رئيس جمهور محترم که ما با ايشان جلسات مرتّب داريم، و موارد معدودي هم به وزير محترم خارجه؛ خطوط اصلي و کلّي. جزئيّات کار، خصوصيّات کوچک که تاثيري در تامين آن خطوط کلان ندارد، مورد توجّه نيست؛ اينها در اختيار آنها است، مي توانند بروند کار کنند. اينکه حالاگفته بشود که جزئيّات اين مذاکرات تحت نظر رهبري است، اين حرف دقيقي نيست؛ البتّه بنده احساس مسئوليّت مي کنم، نسبت به اين مسئله به هيچ وجه بي تفاوت نيستم، کليّاتي وجود دارد که حالااشاره هم خواهم کرد به بعضي از آنها؛ قبلاهم در صحبت هاي عمومي خطاب به مردم آنها را گفتيم؛ به مسئولين هم مفصّل ترش را گفتيم.
نکته سوّم؛ همان طور که عرض کردم بنده به مجريان امر اعتماد دارم؛ اين را شما بدانيد؛ اين آقاياني که مشغول کار هستند، اينها افرادي هستند مورد اعتماد ما، من در مورد آنها هيچ ترديدي [ندارم]؛ در آنچه تا حالابودند، ان شاءالله بعد از اين هم ترديدي به وجود نخواهد آمد؛ هيچ ترديدي نسبت به آنها ندارم. لکن در عين حال جدّاً دغدغه دارم؛ اين دغدغه ناشي از آن است که طرف مقابل به شدّت اهل فريب و دروغ و نقض عهد و حرکت در خلاف جهت صحيح است؛ طرف مقابل اين جوري است. يک نمونه اش در همين قضيّه اتّفاق افتاد؛ بعد از آنکه مذاکره کنندگان ما مذاکره شان تمام شد، بعد از چند ساعت بيانيّه کاخ سفيد منتشر شد در تبيين مذاکرات. اين بيانيّه اي که آنها منتشر کردند - که اسمش را مي گذارند «فکت شيت» - در اغلب موارد خلاف واقع است؛ يعني روايتي که اينها دارند از مذاکرات و از تفاهم هايي که انجام گرفته است مي کنند، يک روايت مخدوش و غلط و خلاف واقع است. اين بيانيّه را آوردند من ديدم؛ چهار، پنج صفحه است؛ اين چهار، پنج صفحه در ظرف اين دو سه ساعت که تهيّه نشده؛ در همان حالي که اينها داشتند مذاکره مي کردند، اين بيانيّه را هم نشستند تامين کردند. ببينيد، طرف اين جوري است؛ دارد با شما حرف مي زند، بر سر يک موضوعاتي تفاهم به وجود مي آيد، در همان حالي که دارد با شما حرف مي زند، دارد يک اعلاميّه اي تهيّه مي کند که برخلاف آن چيزي است که بين شما و او دارد مي گذرد و تا مذاکره تان تمام شد، آن اعلاميّه را منتشر مي کند! طرف اين جوري است؛ طرف طرف بدعهدي است، طرف متقلّبي است. حرف مي زنند، بعد هم خصوصي مي گويند اينها براي آبروداري است؛ براي اينکه مثلاً در مقابل مخالفانشان در داخل کشورشان کم نياورند، يک چيزهايي را اينها مي نويسند. خب، اين به ما ربطي ندارد. اگر بنا باشد که اينها ملاک عمل قرار بگيرد، آنچه آنها نوشتند، قطعاً ملاک عمل نخواهد بود. آنها البتّه درباره ي ما هم اين حرف را مي زنند. آنها گفتند که ممکن است بعد از آنکه اين مذاکرات انجام گرفت، رهبري براي آبروداري يک اظهار مخالفتي بکند؛ کافر همه را به کيش خود پندارد. ما حرفمان با مردم بر مبناي اعتماد متقابل است؛ مردم به اين حقير ضعيف اعتماد کردند، بنده هم به تک تک اين ملّت اعتماد دارم؛ به اين حرکت عمومي اعتماد دارم؛ معتقدم «يَدُ اللهِ مَعَ الجَماعَهًْ»؛ اعتقاد دارم دست خدا است که دارد کار مي کند. بيست ودوّم بهمن را نگاه کنيد، در آن سرما، در آن مشکلات؛ روز قدس را نگاه کنيد، در آن گرما با آن دهان روزه؛ چه کسي مردم را مي آورد در اين خيابان ها؟ چه گيرشان مي آيد از آمدن در اين خيابان ها؟ اين دست خدا است؛ خدا را مي بينيم، اعتماد مي کنيم به اين حرکت مردمي، به اين احساس مردمي، به اين صدق و بصيرت مردمي اعتماد مي کنيم؛ حرف مي زنيم با هم؛ آنها [طرف مقابل] جور ديگري عمل مي کنند، ما را هم با خودشان مقايسه مي کنند. بنابراين دغدغه ي اين حقير وجود دارد؛ الان هم من دغدغه دارم که اينها چه خواهند کرد و چگونه عمل خواهد شد.
نکته بعدي؛ بعضي ها موافقت کردند، بعضي مخالفت کردند؛ در اين مطبوعات ما، در اين نوشته هاي [کشور] ما، در سايت هاي فضاي مجازي و غيره، بعضي ستايش مي کنند، بعضي هم مخالفت مي کنند؛ به اعتقاد بنده مبالغه نبايد کرد، عجله هم نبايد کرد، بايد ببينيم چه اتّفاقي خواهد افتاد؛ البتّه من به خود مسئولين هم اين را گفته ام همين چند روز؛ مسئولين بايد بيايند مردم را و به خصوص نخبگان را از جزئيّات و واقعيّات مطّلع کنند؛ ما چيز محرمانه نداريم، چيز مخفي نداريم. اين مصداق همدلي با مردم است؛ همدلي و هم زباني که ما گفته ايم، همدلي يک چيز زورکي نيست، يک چيز دستوري نيست که کسي دستور بدهد که مردم همدلي کنيد، مردم هم بگويند چشم، اين همدلي نمي شود؛ همدلي مثل يک گل است، مثل يک نهال و بوته ي گل است، بايد نهال را نشاند در زمين، بعد از آن مراقبت کرد، آن را آبياري کرد، از لطمه زدن به آن بايد جلوگيري کرد تا اين همدلي رشد کند؛ بدون اين، همدلي نخواهد شد. همدلي از هم زباني هم بهتر است، هم زباني هم خوب است.
اي بسا هندو و ترک هم زبان
اي بسا دو ترک چون بيگانگان
پس زبان محرمي خود ديگر است
همدلي از هم زباني بهتر است
همدلي لازم است؛ همدلي را بايد به وجود آورد؛ همدلي را بايد رشد داد. اين توصيه ي من به همه است. الان فرصت خوبي است براي همدلي؛ يک عدّه اي مخالفند، يک عدّه اي اعتراض دارند؛ خيلي خب، مسئولين ما که مردمان صادقي هستند، مردمان علاقه مند به منافع ملّي اند، بسيار خب، يک جمعي از مخالفين را - از آن افرادي را که شاخصند - دعوت کنند، حرف هاي آنها را بشنوند؛ اي بسا در حرف هاي آنها يک نکته اي باشد که اين نکته را اگر رعايت کنند، کارشان بهتر پيش برود؛ اگر چنانچه نکته اي هم نبود، آنها را قانع کنند؛ اين مي شود همدلي؛ اين مي شود يکسان سازي دل ها و احساس ها، و به تبع آن عمل ها. به نظر من بنشينند، بشنوند، بحث کنند. حالاممکن است بگويند آقا ما سه ماه بيشتر زمان نداريم؛ خب، حالاسه ماه بشود چهار ماه، آسمان که به زمين نمي آيد؛ چه اشکالي دارد؟ کما اينکه آنها در يک برهه ديگري هفت ماه زمان را عقب انداختند. خيلي خب، دوستان ما هم اگر چنانچه در اين همدلي ها و هم زباني ها و تبادل نظرها يک وقتي گرفته شد، چه اشکال دارد، وقتي گرفته بشود، يک خرده زمان آن تصميمات نهايي عقب بيفتد؛ طوري نخواهد شد. اين هم نکته بعدي.
نکته بعدي اين است که اين مذاکراتي که دارد انجام مي گيرد - که بخشي از آن هم مذاکره ي با طرف هاي آمريکايي است - فقط در موضوع هسته اي است؛ فقط. ما در هيچ موضوع ديگري فعلابا آمريکا مذاکره نداريم؛ هيچ؛ اين را همه بدانند؛ نه در مسائل منطقه، نه در مسائل گوناگون داخلي، نه در مسائل بين المللي؛ امروز فقط موضوع مورد بحث و مورد مذاکره، مسائل هسته اي است. حالا، اين تجربه اي خواهد شد؛ اگر طرف مقابل از کج تابي هاي معمولي خودش دست برداشت، اين يک تجربه اي براي ما مي شود که خيلي خب، پس مي شود در يک موضوع ديگر هم با اينها مذاکره کرد؛ امّا اگر ديديم نه، اين کج تابي هايي که هميشه از اينها ديده ايم باز هم وجود دارد و کج راهه دارند مي روند، خب طبعاً تجربه گذشته ما تقويت خواهد شد. طرف مقابل ما همه دنيا هم نيستند، به اين هم توجّه بشود. گاهي در تعبيرات آدم مي شنود - من گله هم کردم - از بعضي از دوستان که مي گويند جامعه بين المللي! جامعه ي بين المللي را آنها مي گويند، جامعه ي بين المللي اي در مقابل ما نيست؛ يک آمريکا و سه کشور اروپايي؛ همين. آنهايي که در اين مسئله دارند با ملّت ايران لج بازي و کج تابي و بدعهدي و خباثت مي کنند، يکي آمريکا است، يکي [هم] سه کشور اروپايي؛ کس ديگري در مقابل ما نيست. همين دو سال، دو سال و نيم قبل از اين در همين شهر تهران، نمايندگان ارشد بيشتر از ۱۵۰ کشور آمدند، حدود پنجاه رئيس کشور در تهران در جريان جنبش غيرمتعهّدها که در تهران بود جمع شدند؛ مال دو سه سال پيش [است]، مال صد سال پيش که نيست؛ مال همين تازه است؛ جامعه ي بين المللي اينها هستند. اينکه ما مدام بگوييم «جامعه بين المللي بايد اعتماد کند»، جامعه بين المللي کجا بود؟ جامعه بين المللي به ما کاملاهم اعتماد دارد؛ در همين کشورها هم خيلي از ملّت هايشان، دولت هايشان را قبول ندارند. اين هم نکته بعدي.
نکته آخر خواسته هاي بنده است. من يک خواسته هايي از مسئولين داشته ام که اين را به آنها عرض کردم، گفتم و روي آنها اصرار دارم. يکي اين مسئله است که بدانند دستاورد کنوني هسته اي ما چيز باارزشي است؛ اين را بدانند؛ به چشم کم ارزش و چيز سبک به آن نگاه نکنند؛ چيز باارزشي است. صنعت هسته اي براي يک کشور، يک ضرورت است. اينکه بعضي از روشنفکرنماها قلم بردارند و قلم بزنند که «آقا ما صنعت هسته اي را مي خواهيم چه کار کنيم» اين فريب است؛ اين شبيه همان حرفي است که زمان قاجارها وقتي نفت کشف شده بود و انگليس ها آمده بودند مي خواستند نفت را ببرند، اينجا دولتمرد قاجاري مي گفت ما اين مادّه ي بدبوي عَفِن را مي خواهيم چه کار کنيم، بگذاريد بردارند ببرند! اين شبيه آن است. صنعت هسته اي براي يک کشور يک ضرورت است؛ هم براي انرژي، هم براي داروهاي هسته اي که بسيار مهم است، هم براي تبديل آب دريا به آب شيرين، و هم براي بسياري از نيازهاي ديگر در زمينه ي کشاورزي و غيرکشاورزي. صنعت هسته اي در دنيا، يک صنعت پيشرفته است، يک صنعت مهم است؛ اين را هم بچّه هاي ما خودشان به دست آوردند؛ اين انفجار ظرفيّت هاي دروني و استعدادهاي دروني بچّه هاي ما بود. حالافلان کشور عقب افتاده، مي گويد اگر ايران غني سازي داشته باشد من هم مي خواهم غني سازي داشته باشم؛ خيلي خب برو تو هم غني سازي کن؛ بلدي برو بکن. ما که غني سازي را از کسي نگرفتيم، استعداد دروني ما است؛ [اگر] شما هم استعداد دروني در ملّتت داري، برو غني سازي کن؛ [اين] بهانه گيري هاي بچّه گانه که بعضي از کشورها مي کنند. غني سازي و آنچه در زمينه ي هسته اي تا امروز پيش آمده است، يک دستاورد بسيار مهم است؛ اين چيز کمي نيست. و اين گام هاي ابتدايي ما در اين صنعت است. بايد در اين صنعت کار بشود، حرکت بشود، پيشرفت بشود. حالاچند کشور جنايتکاري که خودهاشان يا بمب هسته اي را عليه ملّت ها به کار بردند مثل آمريکا، يا آزمايش کردند مثل فرانسه - فرانسه همين ده، دوازده سال قبل از اين سه آزمايش هسته اي پشت سر هم در اقيانوس کرد که اينها مخرّب است و محيط دريايي را نابود مي کند؛ سه آزمايش هسته اي بسيار خطرناک؛ [در] دنيا هم يک جنجال مختصري کردند، بعد هم دهن ها را بستند، تمام شد - اينها دارند به ما مي گويند! ما دنبال انفجار هسته اي نيستيم، دنبال آزمايش هسته اي نيستيم، دنبال سلاح هسته اي نيستيم؛ نه به خاطر اينکه آنها مي گويند، [بلکه] به خاطر خودمان، به خاطر دينمان و به خاطر عقلمان. هم فتواي شرعي ما اين است، هم فتواي عقلي ما اين است. فتواي عقلي ما هم اين است که ما امروز و فردا و هيچ وقت به سلاح هسته اي احتياج نداريم؛ سلاح هسته اي براي يک کشوري مثل کشور ما مايه ي دردسر است که حالاتفصيل اين بماند. بنابراين دستاورد هسته اي، بسيار مهم است و دنبال کردن اين صنعت و صنعتي کردن کشور، بسيار چيز لازمي است؛ بايستي اين مورد توجّه باشد.
مطالبه بعدي ما از مسئولين اين بوده است که گفتيم به طرف مقابل اعتماد نکنيد. خوشبختانه اخيراً يکي از مسئولين محترم صريحاً گفت که ما به طرف مقابل هيچ اعتمادي نداريم و اين خيلي چيز خوبي است. گفتيم به طرف مقابل اعتماد نکنيد، به لبخند او فريب نخوريد، به وعده نقد که مي دهد - وعده ي نقد، نه عمل نقد - اعتماد نکنيد، [چون] وقتي خرش از پل گذشت، برمي گردد و به ريش شما ميخندد! اينقدر اينها وقيحند. امروز که يک تفاهم اوّليّه به صورت يک يادداشت و يک اعلاميّه منتشر شده است و هنوز هيچ کار نشده است و خود طرفين مي گويند که الزامي وجود ندارد، همين حالاکه توانسته اند اين مقدار حرکت را بکنند، شما ديديد رئيس جمهور آمريکا در تلويزيون ظاهر شد با چه ژستي، با چه ريختي!
مطلب بعدي که ما به مسئولين گفتيم و به مردم هم عرض مي کنيم، اين است که در اين جزئيّات مذاکرات - که خيلي هم اين چند ماه آينده مهم است - اتّفاقي که بايد بيفتد اين است که تحريمها به طور کامل و يکجا بايستي لغو بشود. اينکه يکي از آنها مي گويد تحريم ها شش ماه ديگر لغو مي شود، يکي مي گويد نه ممکن است يک سال هم طول بکشد، يکي ديگر مي گويد ممکن است از يک سال هم بيشتر بشود، اينها بازيهاي متعارف معمول اينها است؛ اينها هيچ قابل اعتناء و قابل قبول نيست؛ تحريمها بايستي - اگر چنانچه حالاخداي متعال مقدّر فرموده بود و توانستند به يک توافقي برسند - در همان روز توافق به طور کامل لغو بشود؛ اين بايد اتّفاق بيفتد. اگر قرار باشد که لغو تحريم ها باز متوقّف بشود بر يک فرايند ديگري، پس چرا ما اصلامذاکره کرديم؟ اصلامذاکره و نشستن پشت ميز مذاکره و بحث کردن و بگومگو کردن براي چه بود؟ براي همين بود که تحريم ها برداشته بشود؛ اين را باز بخواهند متوقّف کنند به يک چيز ديگري، اصلاقابل قبول نيست.
نکته بعدي که به مسئولين محترم تذکّر داديم و به شما هم عرض مي کنيم، اين است که به هيچ وجه اجازه داده نشود که به بهانه نظارت، اينها به حريم امنيّتي و دفاعي کشور نفوذ کنند؛ مطلقاً. مسئولين نظامي کشور به هيچ وجه ماذون نيستند که به بهانه نظارت و به بهانه ي بازرسي و مانند اين حرفها، بيگانگان را به حريم و حصار امنيّتي و دفاعي کشور راه بدهند، يا توسعه دفاعي کشور را متوقّف کنند؛ توسعه دفاعي کشور، توانايي دفاعي کشور، مشت محکم ملّت در عرصه نظامي، اين بايستي همچنان محکم بماند و محکم تر بشود؛ يا حمايت ما از برادران مقاوممان در نقاط مختلف؛ اينها مطلقاً نبايستي در مذاکرات مورد خدشه قرار بگيرد.
تذکّر بعدي اين است که هيچ شيوه ي نظارتي غيرمتعارف که جمهوري اسلامي را به يک کشور اختصاصي از لحاظ نظارت تبديل مي کند، به هيچ وجه مورد قبول نيست. همين نظارتهاي متعارفي که در همه دنيا معمول است، اينجا هم همان نظارتها [باشد]، و نه بيشتر.
نکته آخر در اين زمينه؛ توسعه ي علمي و فنّي هسته اي در ابعاد گوناگون، به هيچ وجه نبايستي متوقّف بشود. توسعه بايد ادامه پيدا کند، توسعه فنّي. حالامحدوديّت هايي را ممکن است لازم بدانند قبول بکنند، ما حرفي نداريم. برخي از محدوديّت ها را قبول کنند، امّا توسعه فنّي حتماً بايستي ادامه پيدا بکند و با شدّت و قدرت پيش برود. اين عرايض ما است، حرفهاي ما به برادرانمان اينها است. اين حرفها را ما در جلسات خصوصي هم گفتيم؛ عمدتاً در طول اين يک سال و نيم با رئيس جمهور محترم، و بعضاً در موارد نادري هم به مسئول مذاکرات که وزير محترم خارجه ما است گفتيم. اين حرفهاي من است؛ امّا حالااين خواسته ها را اينها با کدام شيوه مذاکراتي مي توانند تامين کنند، اين به عهده خودشان است؛ بروند بنشينند شيوه هاي درست مذاکراتي را پيدا کنند، از آدم هاي مطّلع و امين بهره مند بشوند، از نظرات منتقدين مطّلع بشوند و آنچه را لازم است انجام بدهند. اين هم مربوط به مسئله هسته اي.
مسئله يمن. سعودي ها بدعت بدي گذاشتند در اين منطقه و البتّه خطا کردند، اشتباه کردند. کاري که امروز دولت سعودي در يمن دارد انجام مي دهد، عيناً همان کاري است که صهيونيست ها در غزّه انجام دادند. دو جنبه دارد: يکي اينکه جنايت است، نسل کشي است، قابل تعقيبِ بين المللي است، بچّه ها را مي کشند، خانه ها را خراب مي کنند، زيربناها را نابود مي کنند، ثروت هاي ملّي را در يک کشور از بين مي برند؛ خب، اين يک جنايت بزرگ است؛ اين يک طرف قضيّه است؛ طرف ديگر قضيّه اين است که سعودي ها در اين مسئله خسارت خواهند کرد، ضرر خواهند کرد و به هيچ وجه پيروز نخواهند شد. دليل خيلي واضحي دارد؛ دليلش اين است که توانايي هاي نظامي صهيونيست ها چندين برابر توانايي نظامي اين سعودي هاي کذا و کذا [است]؛ چندين و چند برابر اينها، آنها توانايي نظامي داشتند؛ طرف مقابل آنها هم غزّه ي يک وجبي بود. اينجا طرف مقابل يک کشور است، يک کشور ده ها ميليوني؛ يک ملّت، کشور پهناور و وسيع. اگر آنها توانستند در غزّه پيروز بشوند، اينها هم خواهند توانست در اينجا پيروز بشوند؛ البتّه اگر آنها هم پيروز مي شدند، باز پيروزي اينها احتمالش صفر بود؛ الان احتمالش زير صفر است. اينها قطعاً ضربه خواهند خورد؛ قطعاً بيني سعودي ها به خاک ماليده خواهد شد. ما با سعودي ها اختلافات متعدّدي در مسائل گوناگون سياسي داريم؛ امّا اين را هميشه مي گفتيم که سعودي ها در کار سياست خارجي شان يک وقار و متانتي نشان مي دهند؛ اين وقار و متانت را هم از دست دادند. چند جوان بي تجربه، امور آن کشور را در دست گرفتند و دارند آن جنبه توحّش را غلبه ميدهند بر جنبه متانت و ظاهرسازي؛ اين به ضررشان تمام خواهد شد. من هشدار مي دهم به سعودي ها، از اين حرکت جنايت آميزي که در يمن مي کنند بايد دست بردارند؛ اين در اين منطقه قابل قبول نيست.
آمريکا هم البتّه از آنها دفاع مي کند، حمايت مي کند؛ طبيعت آمريکا اين است، در همه قضايا طرف ظالم را مي گيرد؛ طرف آن چهره بد را مي گيرد، به جاي اينکه طرف مظلوم را بگيرد؛ اين طبيعت آنها است، اينجا هم همان جور دارند عمل مي کنند؛ وليکن ضربه خواهند خورد، شکست خواهند خورد. حالاجنجال درست خواهند کرد که «ايران در کار يمن دخالت کرد»؛ بله، اين دخالت است؛ اينکه ما نشسته ايم اينجا دو کلمه حرف مي زنيم، اين مي شود دخالت؛ [امّا اينکه] هواپيماهاي جنايتکارشان آسمان يمن را ناامن کرده اند، آن دخالت نيست! آنها براي يک چنين دخالتي، بهانه هاي ابلهانه براي خودشان جور مي کنند؛ اين بهانه ها، نه از لحاظ منطق بين المللي قابل قبول است، نه ملّت ها مي پذيرند، و نه خدا مي پذيرد. بنابراين آنچه لازم است همين است؛ بايستي اينها هرچه زودتر دست از اين جنايت و فاجعه باري بردارند. ملّت يمن يک ملّت بزرگي است، ملّت کهني است، ملّت ديريني است؛ هزاران سال سابقه دارد. اين ملّت اين ظرفيّت را دارد، اين توانايي را دارد که بنشيند براي خودش تکليف دولت را معيّن بکند. البتّه کساني سعي کردند خلاقدرت ايجاد کنند، جنجال درست کنند، مسائلي را که در ليبي متاسّفانه پيش آمده - که بسيار وضعيّت بد و رقّت باري امروز در ليبي هست - مي خواستند همين اوضاع را در يمن [هم] به وجود بياورند؛ خوشبختانه نتوانستند. جوان هاي مومن، جوان هاي علاقه مند و معتقدين به منهاج اميرالمومنين (عليه الصّلاهًْ و السّلام) توانستند بايستند در مقابل اينها؛ شيعه و سنّي و شافعي و زيدي و حنفي و همه جورشان ايستاده اند در مقابل هجمه ي دشمن و ان شاءالله پيروز خواهند شد و پيروزي متعلّق به ملّت ها است.
پروردگارا ! برادران ما در هر نقطه ي دنيا هستند پيروزشان بفرما؛ پروردگارا! دشمنان اسلام و دشمنان ملّت هاي مسلمان را در هر نقطه اي که هستند مخذول و منکوب بفرما؛ پروردگارا! ما را با وظايفمان آشنا کن؛ ما را به وظايفمان عامل کن؛ روح مطهّر امام بزرگوار را با اوليايش محشور بفرما؛ ارواح طيّبه ي شهدا را با روح مطهّر حضرت صدّيقه طاهره (سلام الله عليها) محشور بفرما.
والسّلام عليکم و رحمه الله و برکاته.
