ایمان پیربرناش در روزنامه قانون نوشت:
آقای سیدمحمود علوی، وزیر اطلاعات در آخرین اظهارنظرش گفته: «با کسانی که امنیت
جامعه را خدشه‌دار کنند برخورد می‌کنیم.» حقیقتا قبل از این صحبت‌های وزیر ما تصور
می‌کردیم کار وزارت اطلاعات این است که هزینه باشگاه پرسپولیس را بپردازد یا در
زمینه تولید لباس با تکنولوژی نانو فعالیت کند. البته این برای خردسالی‌مان بود.
به دوران نوجوانی که رسیدیم یاد گرفتیم از دِلِ کلمه، معنی آن را پیدا کنیم.
برای همین متوجه شدیم وزارت اطلاعات
مانند باجه‌های اطلاعات پارک ارم است اما در سایز بزرگتر. الان توضیح کامل‌تری می‌دهیم
تا شما هم متوجه شوید. ببينید، گُم شدن دو حالت دارد. همراه شما یا در پارک ارم
گُم می‌شود یا در جایی غیر از پارک ارم. اگر در پارک ارم گم شد که خب به باجه
اطلاعات می‌روید و نام همراه‌تان را پیج می‌کنید تا پیدا شود. البته دوستانی هم
هستند که می‌روند در این جور جاها با دوستان‌شان شوخی می‌کنند. مثلا اسم سعید
ایماشی را جای بچه 7ساله پیج می‌کنند تا بامزگی‌شان را اثبات کنند که این موضوع در
بحث ما نمی‌گنجد. حالا اگر اقوام‌تان خارج از پارک ارم گم شدند، چون باجه اطلاعات
در شهر موجود نیست باید بروید وزارت اطلاعات. آنجا اسم قوم و خویش‌تان را می‌گویید،
زیر سنگ هم باشد پیدایش می‌کنند. حالا می‌خواهد ایستگاه تجریش باشد یا ایستگاه آخر.
بزرگتر که شدیم متوجه شدیم در نوجوانی
یک جاهایی را درست فکر می‌کردیم اما بخش عمده‌ای از تفکر ما اشتباه بوده. مثلا
آنجایش را که اگر زیر سنگ هم باشید شما را پیدا می‌کنند درست فکر می‌کردیم اما
اینکه شما می‌توانید بروید اسم بدهید و دوست‌تان را پیدا کنید اشتباه بود.
دوستان دیگری هستند که وظیفه اسم دادن را برعهده دارند و وزارت اطلاعات هم آنها را
پیدا می‌کند. خلاصه اینکه وزارت اطلاعات از وزارت‌خانه‌های مهم است که کار در آنجا
از عهده هر کسی برنمی‌آید و ما از همین جا به دوستان اطلاعاتی خسته نباشید می‌‌گوییم.
امیدواریم این دوخط آخر حسن نیت ما را ثابت کرده باشد و آقای علوی و دوستان بدانند
ما خیلی ترسوتر از این حرف‌ها هستیم که به نظر می‌رسد. با تشکر .
